De roofridders rijden weer
Als beren komen ze op de honing af. Als vliegen op de stroop. Zet ergens een grote pot met geld neer, en allerlei politici en knakenjagers staan vooraan bij hun pogingen iets van de poet te bemachtigen. Niet anders is het bij de pensioenfondsen, uitgesteld loon van de deelnemers en uitsluitend bedoeld voor hun pensioenvoorziening, maar al te vaak de prooi voor een rijk assortiment aan grijpgrage types. Weet u het nog? Zo begon mijn weblog van 30 mei 2009.
Nu hoef je tegenwoordig in pensioenland nooit lang te wachten voor de ergste voorspellingen bewaarheid worden. Zo ook nu weer. Want het kabinet is op zoek naar geld, veel geld. Geld om de zieltogende financiële sector te steunen en de jarenlang verwaarloosde infrastructuur in Nederland weer wat te versterken. En waar denkt men dat geld te vinden? U raadt het, bij de pensioenfondsen, waar uw uitgestelde loon verplicht geparkeerd is en waar slechts de Borghoutsen van deze wereld zeggenschap over hebben. Dat belooft dus weinig goeds.
Nu heeft minister Bos ten aanzien van de financiële sector al eerder zeer diep in de buidel getast. Nou ja, in de buidel van de belastingbetaler natuurlijk, want een normale investeerder brandt zijn vingers niet aan bedrijven waar de arrogantie regeert, waar dienstverlening een begrip uit vervlogen dagen is, waar het Amerikaanse financiële zwerfvuil hoog ligt opgetast, en waar de bonuscultuur nog steeds welig tiert. Genationaliseerd, ja, maar van de broodnodige grote schoonmaak in de financiële wereld is geen sprake geweest. De belastingbetaler, zowel de werkende als de gepensioneerde, mag opdraaien voor de incompetentie van onze vermeende financiële talenten. De staatsschuld is torenhoog gestegen, maar de schuldvraag is nooit gesteld. Maar dat is kennelijk nog niet genoeg.
Want opeens wordt Paul Tang ingezet. Deze financiële woordvoerder van de PvdA in de Tweede Kamer, deze Monsieur Sans-Gêne van de sociaaldemocratie, optredend als het bekende hondje op de grammofoonplaten van het label His Master’s Voice, heeft een plan dat hij uiteenzet in het FD. Daar waar de honger naar meer staatssteun van onze banken nog lang niet gestild is, waar de belastingbetaler begint te steigeren, waar een investeerder die bij zijn verstand is het laat afweten, daar mogen de verplichte deelnemers in de pensioenfondsen de resterende risico’s gaan dragen. Want de jongeren bekommeren zich (helaas) nog steeds te weinig om hun uitgestelde loon, en de ouderen hebben (ten onrechte) nog zoveel vertrouwen in hun overheid dat je hen zonder al te veel protest de Zwarte Piet kunt toespelen. Het is tekenend dat in het verhaal van Tang beleggingsrendementen totaal niet aan de orde komen, en de belangen van de deelnemers in de pensioenfondsen volkomen buiten beschouwing blijven. Over hun uitgestelde loon, maar vooral zonder hen. Leven op andermans kosten……
Misschien was Paul Tang even vergeten dat met name de gepensioneerden (als voorbeeld het ABP) in de crisis van 2001-2007 een bedrag van 4.87 % van een pensioenjaar aan indexatie gemist hebben, en dat daar over 2009 nog eens 4.73 % is bijgekomen? Misschien was Paul Tang even vergeten dat in het ABP herstelplan voorzien is dat er jarenlang geen enkele indexatie wordt uitgekeerd, leidend tot een enorm cumulatief koopkrachtverlies voor gepensioneerden? Of misschien vindt Paul Tang wel, samen met de ministers Bos (PvdA) en Donner (CDA), dat het plukken van de gepensioneerden een geweldig goed idee is? Laten we vooral hopen dat de toekomstige kiezers daar anders over zullen denken.
Gelukkig zijn er ook tegengeluiden. In hetzelfde FD betoogt Olaf Ephraim dat “het bedrijven van industriepolitiek niet behoort tot de verantwoordelijkheden van een pensioenfonds en ook niet noodzakelijk in het belang is van de rechthebbenden”. Een open deur, zou je zo zeggen. Maar kennelijk zijn we in Nederland in die mate de weg kwijt geraakt, dat zelfs een dergelijke uitermate terughoudende opmerking als nieuws gezien moet worden. Dat door de plannen van Bos en Tang de gepensioneerden tweemaal het gelag betalen, is bij onze “beleidsmakers” kennelijk nog niet opgekomen.